خير ، استفاده از پيش‌بند سربی در حدود 50 سال پيش كه دستگاه ها بسيار متفاوت بودند و ميزان اشعه حدود 10-100 برابر بيش از دستگاه های جديد بود، توصيه می شد. در حال حاضر ، ميزان اشعه دريافتی در بدن بيمار آنقدر اندک است كه با و بدون پيش‌بند سربی تفاوت چندانی وجود ندارد . البته هنوز هم برخی منابع استفاده از آن را برای مادران باردار توصيه می نمايند .

يكی از دلايل نياز به راديوگرافی ، تشخيص پوسيدگی های اوليه بين دندانی است كه ممكن است در معاينات كلينيكی از ديد دندانپزشک پنهان بماند . گاهی اوقات، دندان در ظاهر سالم به نظر می رسد، ولی دندانپزشک با استفاده از راديوگرافی می تواند پوسيدگی ها را تشخيص دهد . هم چنين ، تشخيص وضعيت استخوان نگهدارنده دندان، ريشه دندان و دندان‌های نهفته از جمله حالاتی است كه نياز به تهيه راديوگرافی دارند .

لازم به ذکر است که دوز اشعه ناشی از دستگاه های رادیوگرافی پانورامیک و پری اپیکال ، بالا نبوده و انجام رادیوگرافی های دوره ای سلامت افراد را تهدید نمی کند .

ميزان مجاز دريافت اشعه X  در سال 5msv است . جهت مقايسه ميزان اشعه دريافتی از سری كامل 4 تايی بايت وينگ ( كه تاج دندان های بالا و پايين را در كنار هم نشان می دهد) حدود 005/0 mSv است . اين ميزان در CT scan ناحيه شكم 10 mSv است . رعايت اين حدود به ما اطمينان می دهد كه هيچ عوارضی ناشی از رادياسيون رخ نخواهد داد .

می توان سالی یک بار یک رادیوگرافی پانورامیک (که به صورت غلط مصطلح OPG گفته می شود) انجام داد ؛ تا در صورت وجود ضایعات احتمالی زودتر بررسی گردند . ضمنا جهت بررسی پوسیدگی های احتمالی دندانها نیز رادیوگرافی های پری اپیکال توصیه می گردند .

تحقیقات نشان داده است که دوز تابش اشعه دندانپزشکی به جنین بسیار کم می باشد . بطوریکه خطر سقط جنین بسیار ضعیف است . اما بهتر است اگر مورد اورژانسی وجود ندارد ، رادیوگرافی به بعد از زایمان موکول شود ، و در صورت موارد اورژانس حتما از رو پوش های سربی استفاده گردد .

 زیرا در این تکنیک می توان ساختارهای آناتومیک دندان ، فک و صورت را بطور سه بعدی مشاهده نمود و بنابراین به جراح کمک می کند محل های جایگذاری ایمپلنت را بخوبی ارزیابی نماید .