استرئوسکوپی

استرئوسکوپی شیوه جدیدی نیست. مک کنزی دیویدسن در سال 1898 تنها سه سال پس از کشف اشعه ایکس توسط رونتگن آن را رائه کرد.

در طی 30 تا 40 سال بعد، محبوبیت این تکنیک بین رادیولوژیست ها به دلیل ارزش آموزشی آن افزایش یافت.

با تصاویر استرئوسکوپیک، فهم آناتومی نرمال ساده می شود. استرئوسکوپی همچنین برای تعیین موقعیت کلسیفیکاسیون های کوچک داخل جمجمه ای و اجسام متعدد خارجی در برش های ضخیم متراکم، مواردی که در آن ها تفسیر تصاویر تولیدشده با زوایای عمود ممکن است مشکل باشد، و برای ارزیابی رابطه کناره های شکستگی های استخوانی به کار رفته است.

با وجود این مزایا، تب استرئوسکوپی به دلایل متعدد فروکش کرد. چراکه تکنیک های منطقی تر و کمتر زمان بر وجود داشتند و دلیل دیگر این بود که در سال های 1930، اگاهی عظیم تری از آثار بیولوژیک مضر احتمالی اشعه ایکس به وجود آمد.

تصویربرداری استرئوسکوپیک نیازمند پرتوتابی به دو فیلم، یکی برای هر دو چشم می باشد و در نتیجه دوبرابر اشعه به بیمار تابیده می شود.

بین تابش اشعه ها، بیمار در مکان خود باقی می ماند، فیلم عوض می شود و تیوب از موقعیت چشم راست به موقعیت چشم چپ انتقال می یابد.

اگرچه میزان شیفت تیوب قابل چشم پوشی است، برای ایجاد تصاویر کمی متفاوت و ناهمخوان کافی است. مشخص شده است که شیفت تیوب معادل 10درصد فاصله کانون تا فیلم نتایج راضی کننده ای به دست می دهد. پس از مراحل ظهور و ثبوت، فیلم ها به وسیله استرئوسکوپی که با آینه ها یا منشور هدایت و همگرایی در چشمان بیننده ایجاد می کند مشاهده می شود تا بدین وسیله مغز قادر به ترکیب دو تصویر باشد. (8-13، شکل 7-13 را ببینید)

در حال حاضر استرئوسکوپی از علاقه جدیدی برای ارزیابی پاکت های استخوانی در بیماران مبتلا به بیماری های پریودنتال و مورفولوژی ناحیه مفصل گیجگاهی فکی، تعیین شکل ریشه دندان هایی که نیازمند درمان ریشه اند، ارزیابی رابطه کانال مندبیل با ریشه دندان های مولر سوم مندبیل و ارزیابی شکل استخوان در هنگام قرار دادن ایمپلنت های دندانی بهره مند شده است.