در این مطلب می خواهیم در مورد میزان تشعشعات محیطی و مفهوم حداکثر دوز مجاز در رادیوگرافی پانورامیک توضیحاتی بدهیم :

تشعشعات محیطی :

به طور کلی ، مقایسه بین دوز تابشی در تکنیک پانورامیک و تشعشعات موجود در محیط ،کاری نادرست می باشد . زیرا در این روش های رادیوگرافی دندانی ، دوز بالایی از اشعه در یک زمان کوتاه به افراد تابیده می شود،در حالی که تشعشعات محیطی با دوزی نسبتا پایین و در طی یک دوره زمانی طولانی ،افراد را تحت تاثیر قرار می دهند.

باید داننست که اثرات رادیوبیولوژیکی تابش اشعه با دوز بالا و در زمان کوتاه (حاد) شدیدتر از همان دوز اشعه ولی در طی زمان طولانی تر (مزمن) خواهد بود .

میزان تشعشعات محیطی ،90 تا 130 میلی رم در سال یا 0.3 میلی رم در روز می باشد که این میزان از تشعشع می تواند بافت های حساس به اشعه در بدن را تحت  تاثیر قرار دهد .

مفهوم حداکثر دوز مجاز : (MPD or Maximum permissible dose)

حداکثر دوز محاز عبارتست از : میزان تشعشعی که هیچ گونه اثرات جدی و مضر در فرد تابش یافته به وجود نیاورد.

MPD برای دو گروه از افراد جمعیت در نظر گرفته می شود : افراد شاغل و افراد غیر شاغل در محیط اشعه،قابل ذکر است که MPD برای افراد شاغل ،به میزان 2 رم در سال و برای افراد غیر شاغل ، 0.2 رم در سال می باشد .

هنگامی که MPD را محاسبه می کنیم ،تشعشعات محیطی و همچنین تشعشعات حاصل از روش های تشخیص طبی و دندانپزشکی را در نظر نمی گیریم .زیرا تشعشعات موجود دز محیط ،امری اجتناب ناپذیر بوده و روش های رادیوگرافیک پزشکی و دندانپزشکی نیز امری مفید برای بیماران می باشند .

بر اساس اطلاعات موجود ،باید این گونه فرض نمود که تمام تشعشعات خواه حاد یا مزمن ،مضر بوده و باید احتمال خطر ناشی از آنها را بیش از آنچه که هست ،در نظر گرفت .

در غیر این صورت نتایج زیانبار به دنبال خواهند داشت . بنابراین ،عاقلانه است که حتی الامکان تابش اشعه به بیمار را به حداقل برسانیم . در نهایت ، باید متذکر شد که نتایج منفی حاصل از تابش اشعه در تکنیک پانورامیک چرخشی در مقایسه با فواید تشخیصی آن ، بسیار اندک و ناچیز می باشند .