پوکی استخوان و بیماری پریودنتال

ارتباط پوکی استخوان با بیماری پریودنتال و از دست رفتن دندان ها

در موضوع رادیولوژی دهان فک و صورت، به مبحثی چون بیماری پریودنتال هم پرداختیم که در مطالب قبلی ذکر شده بود.

در این بیماری می توان با انجام رادیولوژی دهان فک و صورت، تقریبا تشخیص داد و از روند این بیماری جلوگیری کرد. در ادامه بیماری پریودنتال را شرح داده و سپس به ارتباط آن  با پوکی استخوان و از دست دادن دندان ها خواهیم پرداخت.

بیماری پریودنتال به بیماری بافتهای نگهدارنده دندان‌ها گفته می‌شود. بافتهای نگهدارنده دندان‌ها عبارتند از لثه، الیاف اتصال دهنده دندان به استخوان و بافت استخوانی اطراف دندان. اگر بهداشت دهان ودندان به درستی رعایت نشود با ایجاد پلاک دندانی و ترشح سموم از میکروب‌های آن بافتهای مجاور تحت تاثیر قرار می‌گیرند. اگر مشکلی در هر یک از اجزا، نگهدارنده دندان در استخوان ایجاد شود فرد دچار بیماری پریودنتال شده است. این بیماری در مراحل اولیه یا درگیر کردن لثه باعث ایجاد التهاب لثه می‌شود که با خونریزی در هنگام لمس یا مسواک زدن آغاز می‌شود. در مراحل بعدی با درگیر شدن الیاف نگهدارنده و استخوان به مراحل پیشرفته تری می‌رسد. با فرارسیدن حالت پیشرفته این بیماری دندان‌ها لق شده و از دست می‌روند.

در این مقاله مروری، مطالعات درباره ارتباط پوکی استخوان با اختلالات دهان از جمله تحلیل استخوان فک، بیماری های پریودنتال و از دست دادن دندان ارزیابی شد.

پوکی استخوان و بیماری پریودنتال

پوکی استخوان (استئوپروزیس) و اختلالات استخوان های فک دو وضعیت مرتبط و متأثر از یکدیگرند. پوکی استخوان و بیماری های پریودنتال هر دو نوعی بیماری تحلیل استخوان هستند. به عنوان یک فرضیه، پوکی استخوان عامل خطر برای پیشرفت بیماری پریودنتال است و بالعکس، بیماری پریودنتال می تواند زمینه ابتلا به استئوپروز باشد. مدل های فرضی در توضیح این ارتباط وجود دارد: تصور می شود کاهش تراکم توده استخوانی ناشی از پوکی استخوان ممکن است سرعت تحلیل استخوان آلوئول ناشی از پریودنتیت را افزایش و تهاجم باکتری های پریودنتال را تسهیل نماید. باکتری های مهاجم می توانند بطور مستقیم با آزاد سازی انواع توکسین و بطور غیرمستقیم با ترشح واسطه های التهابی موجب تغییر در هموستاز طبیعی بافت استخوان، افزایش فعالیت استئوکلاست ها و کاهش موضعی و سیستمیک تراکم استخوان شوند.