کلیشه رادیوگرافی بایت وینگ برای تعیین وجود و وسعت پوسیدگی های پروگزیماری و سطوح اکلوزالی بسیار کاربرد دارد . همچنین اطلاعاتی در مورد شرایط رستوریشن ( اورهنگ ، فاصله با پالپ و پوسیدگی های ثانویه ) و میزان استخوان آلوئول هم تامین می نماید .

استفاده از نگهدارنده فیلم برای قراردادن گیرنده تصویر در موقعیت مناسب نسبت به دندان لازم است . یک نگهدارنده با قطعه خارج دهانی هدایت کننده دسته اشعه در صورتی که بتواند توسط والد نگهداری شود بهترین انتخاب است . در غیر اینصورت ، یک گیره کاغذ یا یک bite block لاستیکی که روی رسپتور فیلم چسبانده شده می تواند مورد استفاده قرار گیرد . در این صورت دسته اشعه باید عمود بر فضای پروگزیمالی میان دندانهای مولر اول و دوم دائمی در کودک خردسال و میان پره مولر دوم و مولر اول دائمی در کودک بزرگتر باشد . زاویه عمودی دسته اشعه X باید 8 – 5 + درجه باشد .

به طور کلی رادیوگرافی های بایت وینگ به نظر می رسد حتی در کودکان خردسال قابل تحمل باشد . در یک بررسی روی 161 کودک 5-3 ساله ، رادیوگرافی های بایت وینگ با کیفیت مناسب می تواند توسط 97% آنها مورد قبول واقع شود .

شکل بالا نگهدارنده های گیرنده تصویربرداری رادیوگرافی های بایت وینگ می باشد . سه تای سمت راست دارای قطعه هدایت کننده برای دسته اشعه X هستند .

تکنیک Tell-show-do ممکن است برای حفظ همکاری کودک مفید باشد . قبل از اکسپوز نمودن کودک ، پروسه رادیوگرافی می تواند روی یک عروسک انجام گیرد و کودک از یک مکان امن این مراحل را مشاهده نماید . این تکنیک برای معرفی رادیوگرافی دندانی به کودک خردسال بکار می رود . والد باید آموزش داده شود تا کودک را در طی تهیه رادیوگرافی حمایت نماید . تا از هرگونه حرکت ناگهانی کودک که موجب افزایش احتمال مه آلودگی در تصویر و در نتیجه نیاز به تهیه تصویر مجدد می شود باید جلوگیری نمود 

بیشتر بدانید:

جراحی دندان عقل با سی تی اسکن دندان

توصیه هایی درباره امواج رادیولوژی دهان فک و صورت

رادیوگرافی پانورامیک دندانی تالیف دکتر بصیری