همان طور که در مطالب گذشته به آن اشاره کردیم، رادیولوژی دهان فک و صورت  انواع مختلفی دارد و رادیوگرافی پانورامیک را معرفی کردیم. در این مطلب یکی از موارد این رادیوگرافی را بیان می کنیم. در شکل زیر پلان های مربعی شکلی را می بینید که خطوط موربی بر رویشان کشیده شده و یک سری مدل های شیب دار به وجود آورده اند. در شکل می بینید که در پلان هایی که به سمت مرکز چرخش جا به جا شده اند، با افزایش فاصله ی این پلان ها از مرکز لایه ی تصویر، زاویه افزایش می یابد. البته عکس این مطلب نیز صادق است، یعنی درمورد پلان هایی که به طرف فیلم قرار می گیرند زاویه ی نسبت به پلان عمودی با افزایش فاصله از مرکز لایه ی تصویر کاهش می یابد. بنابراین یک جسم مایل با زاویه ای در تصویر مشاهده می گردد که نشان دهنده ی زاویه ی واقعی در جسم نمی باشد. این زاویه، تحت عنوان دیستورشن زاویه ای تعریف می گردد.

باید دانست که دیستورشن زاویه ای در ناحیه ی قدام یک رادیوگرافی پانورامیک قابل توجه تر از نواحی جانبی آن است و اگر خطایی در حدود مثبت و منفی 5 درجه هم وجود داشته باشد، برای مقاصد کلینیکی اهمیت چندانی نداشته و می توان اندازه گیری های زاویه ای را انجام داد.

دیستورشن زاویه ای برای شیب های 45 درجه مزیودیستالی بیشترین میزان را دارد. در حالی که، برای جسمی که شیب صفر یا 90 درجه نسبت به پلان عمودی دارد، دیستورشن زاویه ای مطرح نبوده و فقط دیستورشن خطی وجود خواهد داشت. مطلب مهم دیگر، شیب های باکولینگوالی هستند که آن ها نیز به میزان محدودی بر روی دیستورشن زاویه ای اثر می گذارند. در یک جمع بندی کلی می توان گفت که معمولاً دیستورشن زاویه ای در رادیوگرافی های پانورامیک به قدری است که می توان برای اندازه گیری های کلینیکی از آن زوایا استفاده نمود. اما این اندازه گیری ها زمانی قابل اعتماد هستند که رادیوگرافی هایی با تکنیک صحیح تهیه گردند. البته باید به خاطر داشت که تصویر رادیوگرافی، یک تصویر دو بعدی بوده و اندازه گیری زاویه ای تنها اندازه ی زاویه ی مورد نظر را در یک پلان به دست می دهد. به منظور ارزیابی وضعیت و زاویه ی قرارگیری یک جسم مانند یک دندان نهفته، حداقل انجام یک تصویربرداری مجدد و تحت زاویه ای دیگر لازم می باشد.

مطالب مرتبط:

چگونگی ایجاد دیستورشن