رادیوگرافی های خارج دهانی، مطالعاتی هستند که با فیلم هایی که خارج دهان قرار می گیرند، از نواحی سر و صورت انجام می شود. رابطه بین وضعیت قرارگیری بیمار، مکان فیلم و مسیر اشعه بسته به اطلاعات خاص مورد نیاز متفاوت است.

رادیوگرافی های پانورامیک

رادیوگرافی پانورامیک، نمایی از گستره وسیعی از ناحیه فک ها، دندان ها، سینوس های ماگزیلا، حفره بینی و مفاصل TMJ فراهم می آورد.

این رادیوگراف ها نشان می دهند که چه دندان هایی وجود دارند و نیز موقعیت نسبی تکاملی دندان ها، وجود یا عدم حضور ناهنجاری های دندانی و بسیاری از ضایعات تروماتیک یا پاتولوژیک استخوان ها را نشان می دهند. رادیوگرافی های پانورامیک تکنیک انتخابی برای آغاز بررسی بیماران بدون دندان هستند. از آنجا که این سیستم، تکنیکی خارج دهانی است، رزولوشن تصویر کمتر از تصاویر داخل دهانی بدون صفحه است. رادیوگرافی های پانورامیک، همچنین مستعد آرتیفکت های حاصل از موقعیت ناصحیح بیمار هستند که کفیفت فیلم را به صورتی منفی، تحت تاثیر قرار می دهند. درنتیجه این بررسی برای مطالعه پوسیدگی های دندانی، ناهنجاری های رشد و تغییرات پری اپیکال نامناسب به نظر می رسد.

در اکثر بیماران دندانپزشکی، بیماری های دهانی درگیر کننده دندان ها یا استخوان فکین، در ناحیه ای که توسط فیلم های پری اپیکال پوشش می یابد، نهفته است. بنابراین وقتی یک سری کامل از تصاویر داخل دهانی موجو است، تهیه تصویر پانورامیک به دلیل اینکه قادر به افزودن اطلاعات نمی باشد، کار اضافی محسوب می شود.

البته، شرایطی نیز وجود دارند که در آن رادیوگرافی های پانورامیک ممکن است به تصویربرداری های پری اپیکال ترجیح داده شوند، مثلا برای بیماری که دندان مولر سوم رویش نیافته دارد و باید از طریق جراحی خارج شود. تصاویر پانورامیک بیشتر هنگامی کاربرد دارند که ناحیه مورد نیاز وسیع است ولی در عین حال رزولوشن تصویر چندان مهم نیست. اگرچه انتخاب بررسی رادیوگرافی باید براساس گستره اطلاعات مورد انتظار باشد میزان نسبتا پایین اشعه تصاویر پانورامیک باید به عنوان عاملی با کیفیت در نظر گرفته شود.