آناتومی رادیوگرافیک نرمال

شناسایی بیماری از روی رادیوگرافی، نیازمند یک دانش دقیق از نمای رادیوگرافیک ساختارهای طبیعی است.

تشخیص هوشمندانه، مشروط به آگاهی از تغییرات جزیی فراوانی است که در نمای ساختارهای طبیعی آناتومیک وجود دارد. به همین شکل، اغلب بیماران بسیاری از لندمارک های رادیوگرافی طبیعی را نشان می دهند. اما به ندرت بیمارانی یافت می شوند که تمام آن ها را نشان دهند. از این رو، فقدان یک یا حتی تعدادی از این لندمارک ها در یک فرد نباید لزوما به عنوان یک وضعیت غیرعادی در نظر گرفته شود.

دندان ها

دندان ها عمدتا از عاج تشکیل شده اند که یک پوشش مینا روی قسمت تاجی و یک لایه نازک سمنتوم روی سطح ریشه را می پوشاند. پوشش مینا به طور مشخص، رادیواپک تر از دیگر بافت ها به نظر می رسد. چرا که مینا به طور طبیعی متراکم ترین ماده موجود در بدن است. 90% این ماده، معدنی است. این مساله باعث حداکثر تضعیف در فوتون های اشعه X می شود. عاج در حدود 75% معدنی شده و به دلیل محتوای پایین مواد معدنی، نمای رادیوگراف آن کم و بیش مشابه با استخوان است. عاج به دلیل مورفولوژی یکنواختش، در رادیوگرافی صاف و هموژن است. محل اتصال مینا و عاج، به صورت یک مرز واضح دیده می شود که این دو ساختار را از هم جدا می کند.

لایه نازک سمنتوم روی سطح ریشه، محتوای 50% درصدی از مواد معدنی دارد که نزدیک به عاج است. سمنتوم معمولا در رادیوگرافی مشخص نیست، چون کنتراست بین این ماده و عاج بسیار پایین و لایه سمنتوم بسیار نازک است.

ممکن است در رادیوگرافی روی قسمت های مزیال و دیستال دندان ها در نواحی سرویکال، بین لبه مینا و لبه ریج آلوئولار، مناطقی رادیولوسنت منتشر یا مرز نامشخص دیده شوند. این پدیده که Cervical burnout نامیده می شود، در اثر موقعیت طبیعی دندان های مربوط که باعث کاهش جذب اشعه ایکس در نواحی مورد بحث می شوند، ایجاد می شود.

به علاوه مشاهده این نواحی رادیولوسنت، به دلیل کنتراست آن با مینای نسبتا اپک و استخوان آلوئول است. تقریبا در تمام دندان ها باید انتظار دیدن این رادیولوسنسی ها را داشته باشیم و نباید با پوسیدگی های سطح ریشه که اغلب نمای مشابهی دارند، اشتباه شوند.