لایه توموگرافیک ؟

ضخامت بافت در پلن کانونی، لایه توموگرافیک نامیده می شود.

مکان لایه توموگرافیک درون جسم با توجه به موقعیت تکیه گاه و عرض آن (با نام ضخامت برش تعریف می شود) تعیین می شود.

رابطه بین زاویه توموگرافیک و ضخامت برش معکوس است. هرچه زاویه توموگرافیک بزرگتر باشد، ضخامت برش نازک تر است. انتخاب زاویه توموگرافیک و در نتیجه ضخامت برش به هدف کار تشخیصی و نوع بافت مورد بررسی بستگی دارد.

توموگرافی با زاویه باز که بنابر تعریف از زوایای توموگرافیک بیش از 10 درجه استفاده می کند، مشاهده ساختارهای ظریفی که طبیعتا در اثر سوپرایمپوزیشن در رادیوگرافی های کانونشنال مخفی می مانند را امکان پذیر می سازد. با استفاده از این روش لایه های نازک یک میلی متری قابل تصویربرداری هستند.

نقطه ضعف این شیوه این است که در تصاویر حاصله کنتراست کاهش یافته است. کنتراست جسم تا حدودی محصول ضخامت های متفاوت ساختارهای جانبی است. چون توموگرافی زاویه باز این تفاوت را با نازکی برش ها کاهش می دهد کنتراست جسم کاهش می یابد.

توموگرافی زاویه باز به خصوص زمانی که اجسامی با دانسیته فیزیکی بالا (یک عامل شرکت دیگر در کنتراست جسم)، مثل استخوان، مورد مطالعه قرار گیرند بسیار مفیدند. بنابراین توموگرافی با زاویه باز، تکنیکی عالی برای ارزیابی ماگزیلا و مندبیل، قبل از قرار دادن ایمپلنت است. از این رو به شکل زیر توجه کنید :

توموگرافی با زاویه بسته، از زاویه کمتر از 10 درجه استفاده می کند و به خاطر ناحیه نسبتا ضخیم بافتی در حدود 25mm که به وضوح نمایش داده می شود، زونوگرافی نام دارد.

به خصوص هنگامی که کنتراست جسم به دلیل تفاوت بسیار کم در دانسیته فیزیکی بین ساختارهای مجاور کم است مفید می باشد. طبق شکل مربوطه که در بالا می بینید، چون کنتراست جسم در بافت نرم پایین است، زونوگرافی تکنیک ارجح به هنگام به تصویرکشیدن این بافت هاست.