تشخیص افتراقی

از انجا که نمای هیستوپاتولوژیک اپی تلیوم پوشاننده اختصاصی نیست تشخیص بر مشاهده اتصال سیست به CEJ با استفاده از رادیوگرافی و جراحی متکی است. معاینه هیستوپاتولوژیک به منظور حذف احتمال وجود دیگر ضایعات احتمالی در این ناحیه باید همیشه انجام شود.

یکی از مهمترین تشخیص های افتراقی مابین یک سیست دنتیجروس کوچک و یک فولیکول هایپرپلاستیک می باشد. هرگونه علائم جابجایی دندانی یا expansion قابل ملاحظه استخوان درگیر مربوط به یک سیست باید مورد توجه قرار گیرند. ابعاد نرمال فضای فولیکولار 2 تا 3 میلی متر است. اگر فضای فولیکولار از 5 میلی متر تجاوز کند احتمال سیست دنتیجروس بیشتر است. اگر شکی وجود داشته باشد ناحیه بعد از 4 تا 6 ماه باید به منظور کشف هرگونه افزایش ابعادی یا تاثیر بر ساختمان های احاطه کننده که اختصاصی سیست ها می باشند مورد معاینه مجدد قرار گیرد.

همچنین تشخیص افتراقی می تواند شامل ادنتوژنیک کراتوسیست، املوبلاستیک فایبروما و سیستیک املوبلاستوما باشد. ادنتوژنیک کراتوسیست به اندازه سیسیت دنتیجروس استخوان را دچار expansion نمی کند. تحلیل دندان توسط ان احتمال کمتری دارد و ممکن است اپیکالی تر از CEJ به ریشه اتصال یابد.

اگر هیچ ساختمان داخلی وجود نداشته باشد افتراق املوبلاستیک فایبروما یا سیستیک املوبلاستوما از سیست دنتیجروس ممکن است مقدور نباشد. ضایعات نادر دیگری که ممکن است واجد نمای پری کرونال مشابه باشند، تومورهای ادنوماتوئید ادنتوژنیک و سیست های ادنتوژیک کلسیفیه می باشند که هر دو می توانند تاج و ریشه دندان های درگیر را در برگیرند.

علائم وجود  یک ساختمان داخلی رادیواپک باید در این دو ضایعه جستجو شوند. گاهی اوقات یک سیست رادیوکولار در اپکس دندانی شیری، تاج دندان دائمی در حال تکامل را که در اپیکال دندان شیری قرار گرفته در بر می گیرد و موجب می شود که به غلط به عنوان سیست دنتیجروس مرتبط با دندان دائمی در نظر گرفته شود. این موضوع بیشتر در مورد مولرهای شیری مندبیل و پره مولرهای در حال تکامل اتفاق می افتد. کلینیسین در این موارد باید پوسیدگی های عمیق یا رستوریشن های وسیع را در دندان شیری جستجو نماید که نشان دهنده وجود یک سیست رادیکولار می باشد.