توموگرافی کامپیوتری

در سال 1972 گودفری هانزفیلد یک شیوه انقلابی تصویربرداری را ارائه دارد که با نام اسکن محوری کامپیوتری خوانده می شد.

با این روش او قادر به تهیه تصاویر برش خورده ای از سر با استفاده از یک پرتو متحرک به نازکی کولیماسیون یافته بود.

یک کریستال شفاف، پرتوهای باقی مانده را شناسایی کرده و آنالوگ حاصل به یک کامپیوتر منتقل شده، دیجیتالی گشته، به وسیله یک الگوریتم ریاضی تحلیل و اطلاعات حاصل در ساخت یک تصویر توموگرافیک محوری به کار برده می شوند. تصویر تولید شده به وسیله این تکنیک شبیه هیچ یک از تصاویر ایجاد شده با اشعه ایکس نبود.

ادعا می شد که 100 برابر سیستم های رایج اشعه ایکس حساس است و تفاوت های بین بافت های نرم متفاوت را که قبلا هرگز در هیچ سیستم اشعه ایکسی نشان داده نشده بود، آشکار می ساخت. از 1972 به بعد، توموگرافی کامپیوتری نام های متعددی داشته است و هریک از آن ها به حداقل یکی از جلوه های این تکنیک اشاره دارد : ” توموگرافی محوری کامپیوتری” ، “توموگرافی بازسازی کننده کامپیوتری”، “اسکن کامپیوتری توموگرافیک”، “توموگرافی محوری”، “توموگرافی محوری کامپیوتری”.

اخیرا نام ارجح تر توموگرافی کامپیوتری انتخاب شده است که به شکل CT خلاصه می شود.

در ساده ترین حالت، اسکن کننده سی تی شامل یک تیوب رادیوگرافی است که پرتوهای کولیماسیون شده بادبزنی را به سمت گیرنده های شفاف یا حفره های یونیزاسیون هدایت می کند.

بسته به هندسه مکانیکی اسکنر، هم تیوب رادیوگرافی و هم گیرنده ها ممکن است حول بیمار به طور هماهنگ چرخش یابند، یا گیرنده حلقه ای پیوسته در اطراف بیمار تشکیل داده و تیوب اشعه ایکس ممکن است در مسیری دایره ای درون حلقه گیرنده چرخش کند.

اسکنرهای سی تی که این نوع حرکت را برای تهیه تصویر به کار می گیرند، اسکنرهای افزایشی نامیده می شوند زیرا تصویر حاصله شامل یکسری از تصاویر محوری در هم یا هم پوشانی کننده است.