عکسبرداری های تشخیص مناسب :
چند نکته ای برای داشتن عکس تشخیصی درست و دقیق
در این باره پژوهشی صورت گرفته، اما قبل از آن، به شرح کوچکی از موضوع می پردازیم و چه عکس هایی که باید گرفته شود و نگرفته شود، و چرا ؟!
تصویربرداری برای سردردهای بدون عارضه توصیه نمی شود.
سی تی اسکن سر در بزرگسالان و کودکانی که دچار صدمات جزیی در ناحیه سر می باشند، توصیه می شوند. مگر اینکه یک تصمیم کلینیکی برای آسیب دیدگی سر مثبت باشد.
سی تی قفسه سینه برای آن هایی که مشکوک به آمبولی ریه می باشند، در بیماران کم خطر با نتیجه D-dimer طبیعی توصیه نمی شود.
تصویربرداری برای کمر توصیه نمی شود، مگر پرچم قرمز باشد.
ام آر آی مفاصل لگن، زانو یا بیماران مبتلا به درد مشترک وجود ندارد و ارتروز متوسط تا شدید توصیه نمی شود. مگر اینکه پرچم قرمز باشد.
پزشکان در صورتی که هرگونه سوال یا نگرانی داشتند، می توانند برای تست تصویربرداری که مد نظرشونه، از رادیولوژیست مربوطه کمک بگیرند.
مقدمه :
طبق عنوانی که ذکر شد، در این باره مطالعه و پژوهشی صورت گرفته که به آن می پردازیم.
پیش زمینه :
بهترین کاربرد عکسبرداری های تشخیصی برای متخصصین بهداشت و سلامت و نیز سیستم سلامت، یک چالشه!
خطرات بالقوه تصویربرداری نامناسب از این موارد است از جمله :
ناشی از قرار گرفتن در برابر اشعه یونیزان، نتایج مثبت و منفی کاذب، یافته های حادثه ای غیر منتظره، تشخیص بیش از حد و هزینه بالا .
اهداف این پژوهش :
با استفاده از یک مورد ساختگی، هدف این بود که برخی چالش های عکسبرداری تشخیصی مناسب روشن و بحث بشه.
همچنین یکسری راه حل هم برای این موضوع ارائه بشه.
مباحثه مورد نظر به کجا انجامید؟
در حالی که نتایج تصویربرداری های نرمال بیمار را مطمئن می سازد، یافته های اتفاقی غیرعادی گاها منجر به اسیب ها و صدمه هایی می شوند.
زمانی که بیماری های جدی خیلی بعید باشد، اطمینان دهی کلامی می تواند بیش از تصویربرداری یا عکسبرداری مناسب باشد.
به پزشکان، خطرات و عوارض ناشی از اشعه های یونیزه شده را یاداوری می کنیم، شامل اینکه چطور به منابعی دسترسی داشته باشند که این خطرات را تخمین بزند.
و نیز نیاز به اطمینان از اینکه مزایای بالقوه این تست چقدره و چقدر به عوارضی می ارزد.
پروسه قضاوت!!!
اشاره به خواننده ها هم می کنیم که دستورالعمل های تصویربرداری رو توجه داشته باشند.
چون به تصمیم گیری آن ها کمک می کنند.
مثل منابع روش های عکسبرداری های تشخیصی.
در ضمن به دنبال ارتباطاتی بین رادیولوژیست و پزشکان عمومی می باشیم که با مشاوره و همکاری، بجای سفارش و گزارش مشخص می شوند.
