نماهای رادیوگرافیک

محل. شایع تزیت محل یک OKC، تنه خلفی مندبیل (۹۰٪ در خلف کانین ها ایجاد می شود) وراموس (بیش از ۵۰٪) است.
در بالای کانال عصب آلوئولار تحتانی قرار می‌گیرد. گاهی اوقات این نوع سیست، واجد موقعیتی پری کرونال مشابه سیست دنتیجروس بوده و از آن غیرقابل افتراق است. 

محیط و شکل. همچون سایر سیست ها، OKCها نیز معمولا شواهدی از بوردری کورتیکال را نشان می دهند مگر اینکه به طور ثانویه عفونی شوند. سیست می تواند واحد شکل گرد یا بیضی صاف همانند سایر سیست ها باشد یا ممکن است حدود خارجی کنگره ای (مجموعه ای از منحنی های به هم پیوسته) داشته باشد.

ساختمان داخلی. ساختمان داخلی اغلب رادیولوسنت است، وجود کراتین در داخل سیست، رادیواپسیتی را افزایش نمی‌دهد. در برخی موارد ممکن است سپتای داخلی واجد انحنا وجود داشته باشد و به ضایعه، نمای مولتی لوکولار بدهد. 

تاثیر بر ساختمان های احاطه کننده. یک مشخصه مهم OKC، تمایل آن به رشد در طول ساختمان های داخلی فکین است که موجب حداقل expansion می شود. شکل 

این موضوع در تمام مندبیل بجز راموس فوقانی و زایده کرونوئید که ممکن است expansion قابل توجهی ایجاد شود، صادق است.
گاهی اوقات expansion سیست های بزرگ می تواند پا را از توانایی پریوسیتوم در تشکیل استخوان جدید فراتر گذاشته و دیواره سیست را قادر سازد که با بافت نرم اطراف کورتکس خارجی مندبیل یابد. expansion نسبتا کم این سیست ها احتمالا به کشف دیرهنگام آن ها کمک کردا و گاهی اوقات باعث می شود بسیار بزرگ شوند. OKCها می توانند دندان ها را جابجا و دچار تحلیل نمایند. اندکی کمتر از سیست های دنتیجروس، کانال عصب آلوئولار تحتانی می تواند به سمت پایین جابجا شود. این سیست در ماگزیلا می تواند در سینوس ماگزیلاری فرو رفته و تمام آن را اشغال نماید.

تشخیص افتراقی

زمانی که OKCها واجد موقعیتی پری کرونال می باشد ممکن است از یک سیست دنتیجروس غیرقابل افتراق باشد. اگر سیست مزبور در نقطه ای آپیکالی تر از CEJبه دندان متصل شود یا هیچ expansionی در پلیت های کورتیکال روی نداده باشد، احتمالا OKC است. مارژین کنگره ای معمول و نمای مولتی لوکولار OKC ممکن است یک آملوبلاستوما را تداعی کند حال آنکه املوبلاستوما واجد تمایل بالایی به expansion می باشد. OKCمی تواند تشابهاتی با یک ادنتوژنیک میگزوما داشته باشد به خصوص در تظاهراتی نظیر expansion خفیف و نمای مولتی لوکولار، سیست ساده استخوان اغلب همچون OKC وتجد مارژینی کنگره ای و حداقل expansion استخوانی است؛ با این وجود، مارژین های سیست ساده استخوان معمولا نازک تر بوده و مشاهده آن ها دشوارتر است. اگر چندین OKCیافت شود که در ۴ تا ۵ درصد موارد اتفاق می افتد، این سیست ها ممکن است بخشی از سندرم بازال سل نووس باشند.

نحوه برخورد

اگر به یک OKC مشکوک هستیم، ارجاع به یک رادیولوژیست به منظور انجام معاینه رادیولوژیک کامل توصیه می شود.

از آنجا که این سیست تمایل به عود دارد، تعیین دقیق وسعت و محل پرفوراسیون های کورتیکال و تویعه بافت نرنی به بهترین نحو یا CT انجام می گیرد.در مواردی که سیست های متعدد و احتمال سندرم بازال سل نووس وجود دارد، یک معاینه رادیولوژیک جامع مورد نیاز است. این کار امکان تعیین دقیق تعداد سیست ها و تظاهرات استخوانی دیگر را که موجب تاییر تشخیص می شوند، فراهم می اورد.
درمان جراحی می تواند به منظور کاستن از ابعاد سیست های بزرگ قبل از اکسیژن به طریقه جراحی باشد. معمولا توجه زیادی به حذف کامل دیواره های سیست مبذول می شود تا احتمال عود کاهش یابد.

پس از درمان جراحی، انجام معاینات کلینیکی و رادیوگرافیک گاه به گاه به منظور بررسی وجود عود حائز اهمیت است. ضایعات عودکننده معمولا طی ۵ سال ایجاد می شوند ولی ممکن است وقوع آن ها تا ۱۰ سال نیز به تاخیر افتد.