پوسیدگی

پوسیدگی دندانی شایع ترین بیماری دندانی است که افراد را در تمام سنین درگیر می کند.

با این وجود بروز پوسیدگی در کشورهای توسعه یافته از دهه 1970 به بعد در حال کاهش است، احتمالا به دلیل گسترش استفاده از فلوراید، تعداد بزرگسالانی که دندان هایشان را در طی دوران زندگی شان حفظ می کنند ولی در معرض خطر پوسیدگی های تاج و ریشه قرار دارند، در حال افزایش است. اگرچه پوسیدگی های اکلوزال، باکال و لینگوال به راحتی با معاینات بالینی تشخیص داده می شود، پوسیدگی های سطوح اینترپروگزیمال و پوسیدگی های مرتبط با ترمیم های موجود، فقط با بررسی های بالینی، به سختی تشخیص داده می شوند. مطالعات انجام شده به کرات نشان داده اند که دندانپزشکانی که از رادیوگراف ها استفاده می کنند، قادر به تشخیص پوسیدگی در مینا و عاج هستند. اگر چه بررسی رادیوگرافی برای تشخیص پوسیدگی دندانی مهم است، تعدادمطلوب چنین بررسی باید براساس عوامل تقلیل دهنده ای همانند سن، وضعیت پزشکی، رژیم، بهداشت دهان، وضعیت بهداشت دهان و طبیعت گسترش روند پوسیدگی باشد.

ضایعات پوسیدگی یکی از سه رفتار زیر را نشان می دهند :

پیشرفت، توقف یا بازگشت. تنها حدود 50درصد ضایعات از حد قابل تشخیص اولیه پیشرفت می کنند و در بیشتر موارد ضایعه یک روند پیشرفت آهسته درون مینا (ماه ها تا سال ها)دارد. مکانیسم هایی نیز برای ایجاد رمینرالیزاسیون ضایعات مینایی وجود دارند. البته، سرعت پیشرفت ضایعات پوسیدگی در مینای دندان های شیری نسبت به دندان های دائمی بسیار سریع تر است و بیماران از لحاظ سرعت شکل گیری و گسترش ضایعات پوسیدگی بسیار متنوع اند.

به دلیل اینکه وجود پوسیدگی نمی تواند به تنهایی توسط بررسی های بالینی مشخص شود، ضروری است که بیماران به طور دوره ای از طریق رادیوگرافی های بایت وینگ اکسپوز شوند تا میزان و پیشرفت پوسیدگی مورد بررسی قرار گیرد. فاصله دوره ای بین تهیه عکس به میزان قابل ملاحظه ای به دلیل شرایط متفاوت بیماران، متفاوت است. برای بیشتر بیماران در شرایط خوب فیزیکی و با بهداشت کافی دهانی، بررسی های با تکرار کم، برای بررسی پوسیدگی دندان مورد نیاز است. البته اگر تاریخچه و معاینات بالینی بیمار نشانگر این باشند که میزان پوسیدگی بالا است دوره های کوتاه تر امکان بررسی و کنترل بیماری را با دقت بیشتری فراهم می آورند.